De laatste week en weer naar huis

De laatste week aan boord is inmiddels alweer een week geleden.

Het was een rustige week op werk. Er draaide maar 2 ok in plaats van de normale 3.

Maar dat was eigenlijk best lekker na de intensieve week die ik ervoor had. Mijn teamleider was gelukkig weer terug, wat maakte dat het weer aan voelde als een normale week behalve dan het gevoel dat het echt bijna over is en ik weer terug naar huis ga.

Ik heb deze laatste week nog bewuster gewerkt en genoten van wat ik allemaal meekrijg op de PACU. De laatste werkdag was moeilijk en mooi tegelijk. De patiënten die ik mocht verzorgen werden erg verbaasd wakker en geloofde niet dat de operatie al klaar was omdat ze voor hun gevoel in de zelfde ruimte wakker werden als waar ze lagen op de voorbereiding. (dit is niet heel gek omdat de beide ruimtes bijna hetzelfde zijn ingericht.) Maar zodra de medicatie wat meer begon uit te werken en ze meer wakker werden en het besef indaalde dat het klaar was, zag je hun glimlach steeds groter worden en niet meer verdwijnen. Het blijft bijzonder hoe dankbaar ze zijn voor wat wij voor hun kunnen doen. Ze hebben zelf niet door dat zij het zijn die mij juist heel veel geven door wie ze zijn en door hun dankbaarheid en nieuwe hoop voor een betere toekomst zonder de belemmering van hun aandoening. Het maakt me dankbaar dat ik dit werk mag doen en dat God mijn weg heeft geleid naar Mercy Ships toe.

Het is voor mij een lange wens geweest die ik steeds heb uitgesteld en toen ik dacht er klaar voor te zijn zei God: nee nog niet. Ik ga je eerst nog meer vormen en sterker maken, zodat je ook echt Mijn liefde kan gaan uitdelen en de mensen kan gaan zien. Achteraf kan ik goed begrijpen waarom ik nog 2 jaar moest wachten tot ik uiteindelijk dit avontuur met Hem mocht aan gaan. Ik mocht eerst meer vertrouwen in God en mezelf krijgen om ook te kunnen uitdelen. Nu was ik beter voorbereid op de verhalen die ik heb gehoord, ik heb geleerd hoe ik ze kan verwerken zonder dat het te persoonlijk wordt en blijft knagen. Dat ik durfde te handelen als het even niet goed ging met een patient of dat ik de leiding durfde te nemen toen mijn teamleider ziek was. Dit had ik nooit gedacht te kunnen. In deze 9 weken heeft God me laten zien dat ik echt tot meer in staat ben dan ik zelf denk en dat Hij helpt om het ook te gaan doen. Hij heeft me hiervoor klaar gemaakt.

Hij heeft de juiste mensen op mijn pad gebracht zodat het ook echt als een familie ging voelen aan boord.

Het afscheid nemen was dan ook erg lastig voor mij. Het is in die 9 weken als thuis gaan voelen.

Een thuis waarvan ik weet dat ik het voor een tijd weer achter me moet laten, niet wetende hoe de toekomst er uit gaat zien.

Met een dubbel gevoel heb ik afscheid genomen. Het was lastig om afscheid te nemen van de vriendschappen die ik aan boord heb opgebouwd. Het is niet hetzelfde om via een telefoon contact te houden dan dat je bijna elke dag een bakkie met elkaar doet. Weten dat ik weer in een leeg huis terug kom, maakte ook dat ik het best eng vond om terug te gaan. Hoe ga ik weer om met die stilte? Niemand tegenkomen als ik mijn slaapkamer uitloopt, weer alleen aan het ontbijt enz.

Maar ook keek ik er weer naar uit om mijn familie weer te zien tijdens kerst en oud en nieuw. En weer naar mijn eigen gemeente op zondag, weer de vertrouwde diensten en mensen.

De laatste dag aan boord werd ik helaas ziek wakker, ( er ging al 2 weken covid rond en heb het helaas nog net even meegepakt) maar ik werd ook rustig wakker. Ik had er vrede mee om terug te gaan naar huis. Ik merkte dat ik dankbaar was dat ik vrijdag nog lekker een dagje kon genieten van het strand en alles gedaan had wat ik in deze laatste week nog had willen doen. Ik keek er weer naar uit om mijn familie te zien en zondag weer in mijn eigen kerk te zitten. Hier was ik erg dankbaar voor. Het maakte het afscheid zondag niet makkelijker maar ergens wel weer goed.

De kerst dagen waren goed. Ik heb gezellige en goede dagen gehad met mijn familie en kon weer genieten van de knuffels en verhalen van mijn nichtjes en neefjes. [e-1f60a]

Als ik de filmpjes zag van het kerstfeest aan boord kreeg ik wel weer heimwee terug, maar ik denk dat dit nog wel even zal blijven als ik foto's voorbij zie komen of de verhalen hoor van de mensen die ik daar achter moest laten.

Zondag en nieuwjaarsdag waren erg mooi voor mij. Het was goed om de kerk weer binnen te lopen en het voelde weer vertrouwd. Het deed me goed dat veel mensen gedag kwamen zeggen en vertelde dat de verhalen waren gelezen, ik merkte hoe veel de gemeente met elkaar meeleeft. Ik heb elke blog met liefde gemaakt. Het was voor mij een manier om te verwerken wat ik allemaal mee heb gemaakt en een manier om ook weer terug te kunnen lezen wat ik allemaal mocht doen. Ik vond het ook echt leuk om jullie mee te nemen in mijn verhaal en een beeld te geven van wat het werk van Mercy Ships inhoud.

Bij dit verhaal heb ik wat foto's gevoegd van patiënten aan boord. De meeste heb ik zelf ook voorbij zien komen op de PACU. Ze geven een klein beetje een inkijkje in wat een operatie met ze doet.