Verhalen

Afgelopen week was een pittige week kwa werken vooral door de lange werktijden maar ook door de verhalen die ik hoorde van de patiënten.

Maandag had ik de late dienst samen met mijn collega. Wat betekent dat we moeten blijven tot de laatste patiënt klaar is en naar de afdeling is gebracht.

Op maandag beginnen we om 7:45 met een hands on meeting. Hierin beginnen we de week met een stukje lezen uit de bijbel en een korte meditatie hierover. Verder krijgen we info over wat er voor belangrijke dingen zijn deze week en wat de gebeds en dankpunten zijn. Wat mooi is om zo je werkweek te beginnen maar dus ook een lange dag kan zijn als je late dienst heb.

Maandag stond er een patient op het programma voor een kaakoperatie. Er was gedacht dat die om 7 uur klaar zou zijn. Maar toen we rond 6 uur naar de ok belde om te vragen hoelang het nog ongeveer ging duren werd er gezegd dat het wel tot 8 uur zou duren. Wat maakte dat we rustig konden gaan eten en even van de ok konden gaan. De ok zou ons oproepen als ze het bed voor de patiënt nodig hadden. Na een lange avond wachten, met maar een kopje thee een praatje en een spelletje om de tijd door te komen werden we om 11 uur opgeroepen. De patiënt kwam uiteindelijk om half 12 bij ons op de PACU. Gelukkig deed de patiënt het heel goed en was hij stabiel. Om 1 uur kon de patiënt naar de afdeling wat maakte dat we om half 2 klaar waren met ons werk. Een lange dag dus.

Volgens het rooster moest ik om 8 uur weer beginnen, maar gelukkig had mijn teamleader al gezegd dat ik om 11 uur mocht beginnen en dus een beetje kon uitslapen. Na een onrustige nacht was ik best moe dinsdag. Gelukkig is iedereen bereid om hard te werken en te schuiven in werktijden. Wat maakte dat ondanks dat ik later begon wel als eerste weg mocht alsof ik de vroege dienst had gewerkt. Het is een fijn team om mee te werken. Ik kon een beetje bijkomen hierna.

Donderdag was een rustige dag op de PACU. Ik merk dat de daycrew (de locale mensen die voor ons vertalen zodat we met de patiënten kunnen communiceren) losser beginnen te worden en vaker een praatje met ons maken en zich gaan mengen in de gesprekken die wij met elkaar hebben. Ik had een praatje met een van hun. Ik vroeg of het zijn eerste keer was dat hij voor Mercy Ship werkte. Hij gaf aan de het inderdaad zijn eerste keer was. Hij gaf aan dat hij soms 2 uur bezig is om op het schip te komen, wat betekend dat hij hele lange dagen maakt, maar hij was heel blij met de kans. Hij gaf aan dat hij niet echt een baan had voor Mercy Ship er was. Dat het heel lastig is om een baan te vinden. Mercy Ship geeft dus niet alleen hoop voor de patiënten maar ook voor de mensen die er werken. Ze hebben een baan, een inkomen ook al is het nu alleen voor de tijd dat het schip er ligt.

Ook hadden we deze dag een meisje van bijna 2 als patiëntje. Het was een heel mooi en schattig meisje. Ze werd geopereerd aan haar voetjes en aan een aangeboren afwijking aan haar arm.

Na de operatie werd ze huilend wakker wat maakte dat we snel de moeder naar beneden lieten komen om haar te troosten. Mama klom in het bed en trooster haar dochter. De moeder had tranen in haar ogen en bedankte ons voor de goede zorg. Ze was zo blij dat haar kindje was geholpen. Ze sprak goed engels en deelde haar verhaal met ons, wat een schrijnend verhaal is.

Toen ze beviel van haar dochter en de dokter en de zusters haar dochter zagen met de afwijking aan haar arm en de klopvoeten die ze had, lachte ze haar uit. Ze gaven de moeder de schuld voor de afwijkingen. Zij had dit kind gevormd in haar buik en had de afwijking over haar afgeroepen door enkelsieraden te dragen tijdens de zwangerschap. Ik vond het hartverscheurend om dit te horen. Dat zelf dokters en zuster met medische kennis nog geloven dat we zelf de oorzaak zijn voor afwijkingen. Ook vertelde ze dat de kinderen in de gemeenschap niet met haar mochten spelen van de andere ouders omdat ze een heks was door haar aandoening.

Gelukkig was de moeder in staat om zelf uit te vinden met internet wat haar dochter had en kon zorg vinden voor de behandeling van de klopvoeten en het meisje kan nu gewoon lopen wat heel bijzonder is. Aan de andere afwijking aan haar arm kon ze niet worden geholpen en dus was haar moeder heel blij toen ze over Mercy Ships hoorde. Haar dochter heeft nu een kans op een normale toekomst. Om weer te worden geaccepteerd in de gemeenschap. Het waren tranen van verdriet maar ook van blijdschap omdat ze weer nieuwe hoop had voor haar dochter.

Gelukkig was het deze week shipholliday. Wat betekend dat op vrijdag iedereen vrij is met een kantoorbaan en ook de ok was gesloten. Allen de nodige functies werkte gewoon door dit weekend.

Dit maakte dat ik een lang weekend had om bij te komen. Vrijdag ben ik samen met 2 andere naar Tokeh beach geweest. Het was heerlijk. Een prachtig stand met heerlijk rustig water waar we lekker in konden zwemmen. We hebben lekker een stukje gelopen over het stand naar een prachtig stukje natuur. Onderweg kwamen we en groepje vissersbootjes tegen die bezig waren om de visvangst binnen te halen. Ze waren de vis aan het schoonmaken en aan het verkopen op het strand. Mooi om dit te zien, maar ook een hele zware baan. Elke dag in de brandende zon hard werken.

Tijdens het wandelen kwam we een verkoper van kokosnoten naar ons toe en vroeg of we wat wilde komen en hij liep een stukje met ons mee en vertelde zijn verhaal. Het is lastig om te horen wat ze allemaal meemaken op jonge leeftijd en hoe hard het leven is hier. Het is echt een heel arm land wat veel heeft meegemaakt in korte tijd. Deze jongen doet er alles aan om naar school te kunnen, soms loopt hij 1,5 uur om er te komen omdat hij geen geld heeft voor de bus en in het weekend werk hij om het schoolgeld bij elkaar te krijgen. Zijn ouders zijn overleden toen hij klein was en woont nu samen met vriend en hebben een handeltjes in fruit en souveniertjes. Het is veel wat hij meemaakt maar hij is dankbaar dat hij toch naar school kan omdat hij daardoor een kans heeft op een betere baan. Hij doet er alles aan om naar school te kunnen. Wat bijzonder is hij vecht voor zijn eigen toekomst.

Zaterdag was een chill dag op het schip. Een wasje draaien, spelletje gespeeld met de kapitein en zijn vrouw[e-1f600], ( ook die doet gewoon mee in het sociale leven aan boort, iedereen het maakt niet uit welke functie je hebt, tijdens de sociale activiteiten is iedereen gelijk). Het was heerlijk.

Zondag ben ik weer naar de lokale kerk geweest. Het was een dienst die in het teken stond van de opening van het nieuwe gebouw. De dienst zou 2,5 uur duren, maar aan het begin van de dienst werd gezegd dat er ook nieuwe pastors werden ingewijde en ook nog 2 andere functies in de gemeente. Dit maakte dat het een hele happening was en alle pastors van de andere gemeentes in Freetown waren aanwezig. De dienst duurde uiteindelijk 4 uur. Wat iets te lang was in de warme en de herrie. ( de boxen staan op standtje maximum denk [e-1f605]) Maar het was wel mooi om mee te maken. De nieuwe pastors werden niet allen gezegend maar ook gezalfd. Na de dienst werden we uitgenodigd voor een lunch omdat een man van onze groep de hele week had geholpen met het installeren van de geluidsinstallatie en ook een praatje had gehouden tijdens de conferentie week die ze hadden. Dit was mooi om mee te maken.

S avonds hadden we weer een Mercy Ships dienst. Ik vind het zo mooi dat alle preken die ik hoor in de lokale kerk en de Mercy Ships diensten zo op elkaar aansluiten. Het is steeds weer wat ik nodig heb.

De eerste week ging het over vertrouwen in god, durf je hem te vertrouwen in de beslissingen die je moet maken of wil je het allemaal zelf doen? Daarna ging het in de lokale kerk over de noodzaak van een persoonlijk gebedsleven. Dat het goed is om samen te bidden met andere maar dat het nog belangrijker is dat je eigen tijd hebt met God, dat je een relatie met Hem kan opbouwen om vervolgens s avond weer te horen over de sabbatsrust. Dat het goed is om een dag niks te doen, stil te staan bij God en wat Hij doe en maakt en je rust probeert te vinden in alles wat er hier aanboort gebeurd. Zondag ochtend ging het over eenheid in de gemeente. Hoe belangrijk het is om God op een te hebben en zijn wil te doen en dat je dan veel meer kan bereiken dan dat iedereen zijn gelijk wil halen.

Afgelopen zondag avond ging het over peace. Rust en vrede hebben in je hoofd. Er gebeurt hier zo veel aan boort en mij gedachten gaan alle kanten op en het kan soms behoorlijk onrustig zijn en soms wat eenzaam, omdat het nog zoeken is naar de juiste persoon om echt mee te praten. (het zijn vooral gezellige en oppervlakkige praatjes wat leuk is en gezellig, maar soms heb ik gewoon even een goed gesprek nodig om te kunnen relativeren) En dan hoor je een preek over rust. Rust bij hem. Om vervolgens tijdens de duchy night een goed gesprek te hebben met 2 andere Nederlanders, precies wat ik nodig had. Het is mooi om te zien dat ik krijg wat ik nodig heb, door het met Hem te delen.