Bijzondere week

Hallo allemaal,

Afgelopen week was een bijzondere week.

Het begon met een "normale" vrije zaterdag. Ik ben met een groep meiden naar Banana Islands geweest. Het eiland heeft de naam doordat het de vorm heeft van een banaan.

Het eiland heeft een indrukwekkend slaven verleden. We moesten eerst van het vast land naar het eiland zien te komen, dit ging met een soort vissersbootje. Toen de boot volgeladen was, moesten ze de boot een stukje verder het water in duwen voor we konden uitvaren, maar we waren te zwaar beladen, dus hup een aantal van ons weer de boot uit, verder het water in en toen weer terug in de boot. Voor we weg konden varen moesten ze ook nog het anker inhalen, maar deze bleek ergens vast te zitten en dus sprong de bestuurder het water in en dook naar het anker om het los te maken. Gelukkig lukte het in een keer en kon hij weer veilig terugkeren in de boot. De bestuurders deden erg hun best om de golven op de juiste manier te pakken zodat niet constant het water in de boot kwam. Maar af en toe kwam er toch een flinke golf naar binnen en waren we doorweekt zonder gezwommen te hebben. [e-1f605]

Bij het eiland aangekomen na een prachtige toch van z'n 20 minuten, kwamen we aan en moesten wij uitstappen bij een eigenhandig gemaakte brug en een drijvend vlot (en dus bewegend met de golven mee). Hier moesten we uitstappen en niet ons evenwicht verliezen want dan zouden we gelijk in het water liggen. Gelukkig ging dit bij iedereen goed.

Het eiland was prachtig. Het was erg groen en ook veel gekleurde bloemen. De toer was op het midden van de dag en dus erg warm. Maar wel goed om ook wat van hun verleden te horen.

Daarna hebben we lekker gegeten en een spelletje gedaan. Terug naar het land ging een stuk vlotter en we waren blij weer op vaste land te zijn.

Om vervolgens op een in kerst versierd schip terug te komen!

Toen ik zondag ochtend wakker werd stond er een veiligheidsbericht op teams ( dit wordt hier gebruikt als communicatie middel.

Het bericht vertelde ons dat er vannacht een incident had plaats gevonden in de stad en dat er een groep geprobeerd had om wapens te stelen van een militair depot en dat nu iedereen binnen moest blijven en er een lockdown gelde voor het hele land.

In een klap was het rustige vrije weekend veranderd in een onzeker weekend. Niet wetende wat er precies buiten het schip afspeelt omdat er 2 verschillende verhalen de ronde gaan.

Al vroeg in de ochtend werd er een gebedsdienst afgekondigd en kwamen we bij elkaar om te bidden voor het land, het volk, de onrust die er was, de mensen die vandaag zouden aankomen om te werken op het schip. Het was mooi om hier de dag mee te binnen. We konden niks anders doen dan afwachten wat de situatie echt was buiten en hoelang het zou duren. Maar we konden wel bidden. Ik merkte dat er die dag wel een andere sfeer hing op het schip. Iedereen was bezig met wat er buiten gebeurde.

Dit alles betekende ook dat de daycrew die nachtdienst had, niet naar huis kon gaan en de daycrew die overdag werkte niet konden komen, op een enkeling na die al heel vroeg vertrokken waren en dus al bijna bij het schip waren toen het gebeurde. Deze mensen kregen een slaapplek op het schip en de spullen die ze nodig hadden.

Dit maakte dat er ineens daycrew in ons cafe rond liepen en in het spelletjes cafe.

We hadden dutsy nigth en waren lekker koffie aan het drinken toen zij gingen tafeltennissen en tafelvoetballen. Wat heel gezellig was. Ik heb met ze meegedaan en samen met Anika hebben we ze leren sjoelen. Wat was dit leuk en gezellig. Ze waren allemaal erg fanatiek en wilde allemaal winnen. Ik heb echt een hele leuke avond gehad, ondanks de situatie.

Er was zondag al bekend dat maandag niemand in staat zou zijn om naar het schip te komen, niet de daycrew maar ook niet de patienten. Wat maakte dat de ok maandag niet het normale programma kon doen.

Ik was dus eigenlijk een dagje vrij. Maar ik had al afgesproken om een dagje mee te kijken bij de outclinic patients. Dit zijn de patieten die op de longstay of het hope center verblijven en nog wondzorg nodig hebben.

Ze komen soms elke dag, soms om de dag of 1x per week langs voor hun wondverzorging.

Ik vond het leuk om wat meer te zien van wat er op het schip gebeurd rond de zorg voor de mensen. Op deze afdelig heb je veel interactie met mensen omdat je hun wond behandeling bespreekt, de care givers uitleg geeft over hoe ze het moeten verzorgen op de dagen dat ze niet bij ons langs komen en je ziet ze regelmatig terug wat het erg leuk maakt.

In de middag was er ene bijeenkomst om ons op de hoogte te stellen van de situatie buiten.

Er bleek naast een inbraak op het militaire terrein ook een uitbraak te zijn geweest in een gevangenis. Hoeveel er ontsnapt waren was niet duidelijk maar wel dat de lockdown werd opgeheven maar er een avondklok zou blijven van 21:00-6:00. Dit betekende voor ons dat de daycrew weer in staat was om te komen en ook de patiënten weer konden komen en dinsdag was weer een "normale" werkdag.

De verhalen van de daycrew waren uiteenlopend. Van we woonde ver weg en hebben dus niks gehoord, alleen meer controleposten op de weg hierheen, tot we werden wakker van de schoten en lagen onder ons bed te wachten tot het over was. Dit maakte het allemaal ineens heel echt.

Het was al dichtbij, maar omdat we op het schip zaten en dus niet meekregen hoe de straten er uitzagen leek het nog best ver weg. Maar nu hoorde ik de verhalen van de mensen die ik inmiddels heb leren kennen.

Het lijkt weer redelijk rustig in de stad te zijn, maar wij mogen nog niet van boort. Er zijn veel controle posten en ze zoeken nog steeds naar de ontsnapte gevangenen. De sfeer is dus nog steeds meer gespannen dan anders wat maakt dat we voor onze veiligheid niet van boort mogen. Maar aan boort zijn we veilig en iedereen probeert er het beste van de maken.

Er worden spontane activiteiten opgezet en het is gezellig.

Ik hoop en bid dat het snel weer rustig wordt en we weer van boort mogen en kunnen genieten van dit prachtige, maar complexe land.